خط صاف

یک بار در وبلاگ حامد قدوسی ( اقتصاد دان ) از مصطفی ملکیان عبارتی نقل شده بود به این مضمون که آدم ها در طول دوران زندگی ، برای یک کالا مثل کفش ، هزار جور تغییر رنگ و ظاهر و تیپ و جنس می دهند ، ولی حاضر نیستند در اصل زندگی ، حتی یک فرم متفاوت با حالت اولیه را تجربه کنند .

این زندگی یعنی یک خط صاف مداوم . قبلن ها فکر می کردم که اشکال کار از "روزمرگی " هاست . ولی الان به این نتیجه رسیدم که این خط صاف بودن لزوما به "تکرار مداوم یک عمل" وابسته نیست . بیشتر به این وابسته است که در "اولین و عام ترین " نوع فرم تکرار گیر بیفتیم. همینی که حالا در راه آن هستیم .

مشکل این جاست که من با فرم " مهندس کتاب خوان " مشکل دارم . منظورم فرمی است که "در کنار " کار " اصلی " هنر ( یا فلسفه یا .. . ) به عنوان یک شبه سرگرمی صرفا مصرف می شود. این چنین حالتی ، فارغ از اینکه آیا بی ارزش سازی کار" ثانویه شده " هست یا نه ، در نهایت لذتی دارد معادل خود ارضایی در برابر رابطه ی جنسی . برای خیلی از تجربه ها باید از خود " به در شد " ، باید کار و بار و زندگی و پول و ماشین لباس شویی و فیس بوک را گذاشت کنار. و این چیزی از عمل فعلی ( مهندس شدن) است که حالم را بد می کند . می ترسم همه ی این کار ها باعث شود که همان خط صاف اولیه بمانم .

دوست دارم به جای این که "دستی" بر هنر و علوم انسانی داشته باشم ، مدتی کار هایم را وقف هر کدامشان کنم . دوست دارم مدتی گیاه خوار باشم ، در طبیعت زندگی کنم ، یا در یک شهر خیلی شلوغ، روستا یا شهر کوچک ، در یک محیط پژوهشی کار کنم ،یا کارگری کنم ، روی کشنی جاشو باشم ، در یک کویر خشک و خالی بمانم، ... تنهایی، زندگی جمعی ، زندگی دو نفره ، و انواع و اقسام تجربه های دیگر . اما فعلا نمی شود ، چون فعلا اسیر "تصمیمات درستی" هستم که سعی دارند خط صافم کنند.