خواب و بیدار

«مردم به جبران آزادی فکر که بندرت از آن استفاده می‌کنند، خواستار آزادی بیان هستند.»
سورن کیرکگارد


گونه های میمون تکامل یافته از حالت " نا هوشیار " به " هوشیار " یا همان بیدار شدگان
ذهنی ، با وضعیتی جدید ، عجیب و رعب آور مواجه بودند . مفهوم "ضرورت" داشتن اعمال و زندگی بر پایه ی صرفا "غریزه" ،دود شده و به هوا رفته بود. " آزادی " نامی است که برای این وضعیت مناسب به نظر می رسد. اگر چه این تمام آزادی نیست و عرصه و محیط برای میمون انسان شده تقریبا بی قید بوده ، اما می توان این گونه نتیجه گرفت که هر چقدر هم که محیط برای "فقط یک میمون" بی قید باشد ، بدون آگاهی و "انسان شدن " آزادی معنایی ندارد.
هنگامی که برای این میمون انسان شده مفهوم آگاهی تا اندازه ای هضم شد ، بنا به غریزه ای از بین نرفته، تصمیم به برقراری "سنت" هایی گرفت که سد راه پیش رفت آگاهی بود و تضمین کننده ی برتری گروهی بر گروه دیگر و طبعا بنا بر مصلحت : "آرامش بخش " روان.
می توان این وضعیت را برای حال فعلی ما انسان ها و انسان های پیش از ما نیز تعمیم داد که ما از نسل همان میمون هاییم. تلاطم و شورش های درونی و بیرونی همگی حاصل جلو رفتن آگاهی ذهنی بشر بوده است .
اگر حال خود را در هر لحظه با میمون های در شرف انسان شدن مقایسه کنیم در خواهیم یافت که شرط اصلی آزادی نه تغییر محیطی که انقلاب مداوم ذهنی است . ثبات ذهنی ضرورتا به بردگی خواهد انجامید .
اما گویی انسان به جبران فکرهای ناقص و راحت طلبی مداوم ترجیح می دهد آزادی را از "محیط" طلب کند تا نسبت به بردگی و بندگی خود خالی از غذاب وجدان باشد.

هیچی

مشکل من با خودم صرفا از این جهت نیست ( یا خیلی نیست ) که الان در مسیری هستم که دوست ندارم و یا ارضای روانی نمی شم .

مشکل 3 تا چیزه

1-

همیشه و همیشه انسان ناقصی بودم . ناقص ینی اینکه کاری که کردم هیچ وقت تکمیل نبوده که بگم "حداقل" تمومش کردم

مثلا

کنکور هم رتبم هم درس خودنم یه طوری بود که نه اونقدی بود که به حد خوبی از نتیجه برسم نه اونجوری بود که بیخیال ماجرا بشم و مثلا به دانشگاه آزاد رضایت بدم

در مورد خیلی چیزا فکر کردم و می کنم ولی هیچ وقت به حد لازم ازش چیزی نخوندم . چه فلسفه ، چه روان شناسی و هر چیزه دیگه ای که بهش فکر کردم

چندین سال کلاس زبان رفتم ولی فقط وقتمو تلف کردم ، ولی تو هیچ کدوم این ترم ها نیفتادم ، یه چیزی بودم در همون حالت متوسط . کلی از چیز هایی که خوندم هم یادم رفت

خیلی مدت موسیقی کار کردم ، کلارینت ، ولی نه اونقدی تمرین می کردم که چیزی بشم ، نه می گفتم آقا نمی رم من . الانم 2 ساله که گذاشتمش کنار و احتمالا کلا یادم رفته

2-

من از پس هیچ کاره روزمره ای بر نمیام ولی عوضش کلی فکر دری می کنم و این باعث می شه که نه تنها پیش خودم که در پیش بقیه

هم احساس ابلهی کنم

مثلا

نمی تونم بادکنک باد کنم

باید فکر کنم تا یادم بیاد پیچ کدوم وری بسته می شه و آچار فرانسه کدومه

تخم مرغ ته غذاییه که بلدم

نه تنها بلد نیستم که اگه ماشین خراب شد چی کار کنم که پنچری هم نمی تونم بگیرم ( مهندس مکانیک

از ساده ترین تعمیر کردن ها هم عاجزم

3-

برای کاری که می دونم قرار نیست تاثیری داشته باشه استرس دارم . همش استرس دارم . همیشه

برای کنکور

برای فیزیک 1

برای کسب معدل میانگین

برای اینکه کسی ازم بخواد که چیزیو تعمیر کنم

و..

اینه که الان به طور کلی احساس یک آدم استرسی وا مونده ای رو می کنم که نه تنها در راهی که خودش دوست داره ( کدوم راه آخه ؟! ) هیچ کاری بلد نیست که از پس اتفاقات ساده و روزمره و ارتباطی و ... هم بر نمیاد .

این ینی ، ینی دقیــــــــــــقا هیچی.

کری

اگر سینما با پیشرفت تکنولوژی و نمایاندن سکس و خشونت تبدیل به یک سرگرمی مفرح شده ، موسیقی مدت هاست که یکه تاز فاحشگی در هنر هاست . اما مسئله ی موسیقی صرفا "پاپ" شدن نیست ، که موسیقی پاپ درواقع در هدف صادق و ساده است : رقصاندن و "دپ" زدن . عشق های ناکام و خیانت و رقص و تفریح و شادی . مسئله مصرف شدگیه موسیقی غیر پاپ در جهت هدف های پاپ و شبه پاپ است . در اطراف من افراد نسبتا زیادی بودند که با سینه ی ستبر موسیقی کلاسیک گوش می دادند و در کنارش موسیقی پاپ هم می شنیدند و یا با تمسخر از کنارش می گذشتند . اما گوش دادن این افراد به موسیقی کلاسیک تا چه اندازه توان تنزل مرتبه کیفی دارد ؟

موسیقی به قصد خواب؟

بتهوون برای ریلکس کردن ؟

شوپن برای آرامش روان ؟

موتزارت برای تمرکز بیشتر روی درس؟

برامس برای فرار از بوق ماشین ها؟

نکته به هیچ عنوان اصالت دهی به موسیقی کلاسیک نیست ، مسئله این جاست که این مولفان نه برای آرامش دادن و شادی و خواب که برای عکس آن نوشتند و زدند . این به گواه زندگی و کار ها و ایده ها و حرف های خود این موسیقی دانان است . حتی اگر کلامی هم از آنها به ما نرسیده باشد ، آیا می توان بتهوون را یک انسان شاد و خوشحال و سرخوش تصور کرد که برای رفع سر درد موسیقی نوشته ؟ این تاویلها از یک اثر موسیقی یعنی فاحشه کردن محض یک هنر . و بدتر از آن و شاید عامل ایجاد چنین هدف هایی از موسیقی کلاسیک ، مصرف کردن این نوع موسیقی به عنوان موسیقی "متن " است . نه لزوما موسیقی متن فیلم ، که موسیقی متن فیس بوک ، موسیقی متن درس ، موسیقی متن رانندگی در اتوبان صدر و ... .

و صد البته موسیقی متن خواب

این موسیقی ها نه برای فرع بودن که برای اصل بودنند . نه در کنار کار های دیگر که به عنوان کار اصلی . نه برای احساسات رقیق ، که شاید برای کوباندن سر روی میز . نه برای خواب که برای بیداری.

به یمن کاربرد های مصرفی اما امروز همه ی اینها در جهت "بازار " مفید و ثمر بخش صرف می شوند .

کسی برای "بیدار بودن " ، جنس نمی خرد

پ.ن : برای نشان دادن اینکه هدف اصلا اصلت دهی کاذب به موسیقی کلاسیک نیست ، اشاره می کنم به فیلم پرتغال کوکی که به بهترین نحو هجو و منظر دیگری از موسیقی کلاسیک را نشان داده .

کوری

یک متهم محکوم به مرگ از طنابی به وزن معلوم ، آویزان شده است. وزن متهم 10000 برابر وزن طناب است.طناب به یک لوله ی صلب به طول 5 متر و وزنی معادل 124 برابر وزن طناب و مقطعی متناسب با عدد نپر اتصال دارد .مطلوب است محاسبه ی تنش در نقطه ی مرزی و کشش طناب در حالتی که مطمئن شویم مجرم به طور کامل خفه شود ( راهنمایی : می توان لوله را با فنر مدل کرد)إ

{ نسخه ی اغراق شده ی یک تفاوت بنیادی در بینایی}

{ تحت شرایط موجود ، صرف عمل زیستن در عین حفظ ِ مهارت های فنی یا فکری خاص ، حتا در اوج پختگی نیز به عقب ماندگی ِ ذهنی منجر می شود ...گویی انسان ها به پاداش ِ خیانت ورزیدن به امید های جوانی و سازگار کردن خود با دنیا ، نشان زوال زودرس می خورند - دیالکتیک روشنگری}

خط صاف

یک بار در وبلاگ حامد قدوسی ( اقتصاد دان ) از مصطفی ملکیان عبارتی نقل شده بود به این مضمون که آدم ها در طول دوران زندگی ، برای یک کالا مثل کفش ، هزار جور تغییر رنگ و ظاهر و تیپ و جنس می دهند ، ولی حاضر نیستند در اصل زندگی ، حتی یک فرم متفاوت با حالت اولیه را تجربه کنند .

این زندگی یعنی یک خط صاف مداوم . قبلن ها فکر می کردم که اشکال کار از "روزمرگی " هاست . ولی الان به این نتیجه رسیدم که این خط صاف بودن لزوما به "تکرار مداوم یک عمل" وابسته نیست . بیشتر به این وابسته است که در "اولین و عام ترین " نوع فرم تکرار گیر بیفتیم. همینی که حالا در راه آن هستیم .

مشکل این جاست که من با فرم " مهندس کتاب خوان " مشکل دارم . منظورم فرمی است که "در کنار " کار " اصلی " هنر ( یا فلسفه یا .. . ) به عنوان یک شبه سرگرمی صرفا مصرف می شود. این چنین حالتی ، فارغ از اینکه آیا بی ارزش سازی کار" ثانویه شده " هست یا نه ، در نهایت لذتی دارد معادل خود ارضایی در برابر رابطه ی جنسی . برای خیلی از تجربه ها باید از خود " به در شد " ، باید کار و بار و زندگی و پول و ماشین لباس شویی و فیس بوک را گذاشت کنار. و این چیزی از عمل فعلی ( مهندس شدن) است که حالم را بد می کند . می ترسم همه ی این کار ها باعث شود که همان خط صاف اولیه بمانم .

دوست دارم به جای این که "دستی" بر هنر و علوم انسانی داشته باشم ، مدتی کار هایم را وقف هر کدامشان کنم . دوست دارم مدتی گیاه خوار باشم ، در طبیعت زندگی کنم ، یا در یک شهر خیلی شلوغ، روستا یا شهر کوچک ، در یک محیط پژوهشی کار کنم ،یا کارگری کنم ، روی کشنی جاشو باشم ، در یک کویر خشک و خالی بمانم، ... تنهایی، زندگی جمعی ، زندگی دو نفره ، و انواع و اقسام تجربه های دیگر . اما فعلا نمی شود ، چون فعلا اسیر "تصمیمات درستی" هستم که سعی دارند خط صافم کنند.

خودتان قضاوت کنید

تقدیم به ع.خ

بدن سالم

چشم انداز ابتدایه جمله ی " خودتان قضاوت کنید " و تصویری از مقایسه ی یک ریه ی سالم با یک ریه ی نیکوتین زده ، بر روی بسته های سیگار مجاز، انذاری است بر افراد سیگاری و آینده ی " ناسالم " این افراد . نکته ی ابتدایی در مواجهه با چنین ضد تبلیغی دادن توهم قضاوت به خرید کنندگان است . قضاوت از پیش تعیین شده با تصاویری " دل خراش " از یک ریه ی منهدم شده در مقایسه با یک ریه ی " سالم " جایی برای پاسخ به سوالی ارزشی نمی گزارد . این قضاوت شاید قابل قیاس با تصویری فرضی باشد که در یک سمت آن یک فرد در بهشت با حوریان تجسم شده و در جهت دیگر فردی در آتش داغی سوزان است و در زیر آن نوشته شده " خودتان قضاوت کنید " . این قضاوت از پیش جواب یافته بر مبنای یک ملاک زندگی مشخص است که این ملاک به صورت فرد به فرد ابدا قابل قبول نیست . ذات چنین قضاوتی به مانند مثال فرض شده بر مبنای یک الگوی مشخص برای تمامی افراد است که این الگو بر مبنای تئوری " زندگی سالم " بنا شده . این زندگی سالم بر قاعده های مختلفی استوار است . تغذیه ی "مفید و سالم " ، ورزش صبحگاهی ، صله ی رحم ، زندگی پاک ، آرامش ، کار" مناسب " ، ازدواج ، تربیت فرزندانی چنین سالم و چندین و چند مورد دیگر . جدای از اینکه هر کدام از این ویژگی ها می توانند توسط هر فردی و به هر میزانی ارزش تلقی شوند ، بنای قبولاندن چنین الگویی به آحاد جامعه ، و با تاکید بر اینکه " نفع شما " در چنین زندگی ای است مصداق بارز یکسان سازی اجتماعی و دخالتی آشکار بر زندگی شخصی هر انسانی است . می گویم زندگی شخصی چون در این تبلیغ قضاوتی ، مبلغ فضا را طوری ترسیم نکرده است که این کار شما به آسیب بنیان های جامعه منجر خواهد شد ، بلکه تاکیدی است بر قبولاندن یک راه از پیش تعیین شده و الگوی کلیشه ای بر زندگی فردی انسان ها . با این عمل نه تنها قضاوت فردی بی معناست که تخطی ازین قضاوت به منزله ی یک عمل زشت و ناپسند تلقی خواهد شد . در حالی که این انتخاب "بدن سالم " و یا انتخاب یک زندگی " نا سالم " نه یک الگوی فرمایشی که یک انتخاب فردی است .

جامعه ی سالم

اخبار علمی در سرتاسر شبکه های جهانی و وطنی ، پر است از عبارت " تحقیقات دانشمندان دانشگاه .... نشان می دهند که ... برای ... ، مفید یا مضر است " . در موارد مختلف مانند چایی این مفید یا مضر بودن در واحد روز تغییر می کند اما تحقیقات همواره نشان می دهد که " افراد غیر سیگاری ، بیشتر از افراد سیگاری در معرض بیماری های حاصل از آن هستند " . این یک گره ی دیگر اخلاقی است . حالا که شما از قضاوت اولیه فرار کرده اید و مایل به طرح الگوی سالم نیستید پس یک عذاب وجدان تکرار شونده شاید بتواند شما را از این کار خطا باز دارد. فارغ از این "اصالت سلامت " و اینکه آیا سیگاری بودن چه در یک زندگیه روانی و چه در زندگی جسمی تاثیر مثبتی دارد یا خیر ، به بررسی این گزاره ی محبوب تحقیقاتی می پردازم . در این قضاوت اجتماعی که در دل یک " تحقیق علمی " برای اطمینان بیشتر مخاطبان مطرح شده سوراخ سنبه های فراوانی دارد . این "افراد غیر سیگاری " مستقل از میزان فاصله شان با "افراد سیگاری " تاثیر می گیرند؟ بی ربط به بیماری های فرد " غیر سیگاری " ؟ مستقل از " میزان " سیگار کشیدن فرد سیگاری ؟ جدا از محیط ؟ چه نسبتی از این تاثیر دود بر غیر دودی ها حاصل از سیگار است و چه میزان تاثیر وانت سال 73 ؟ واضحا این حکم کلی در ادامه ی قضاوت های اخلاقی از پیش تعیین شده است . علاوه بر این ها اگر بنا بر پیروی از "فرم" بی معنا ی این شکل از تحقیقات دانشمندان باشد و سلامت بدنی و آرامش روانی یک اصالت تعبیر شود ، می توان این گونه مطرح کرد که مثلا ثروتمندی انسان ها بر روان و جسم انسان های فقیر تاثر مخربی دارد و از دید دیگر موفق شدن بعضی انسان ها بر انسان های نا موفق تاثیرات مخرب روحی و جسمی خواهد گذاشت و ادامه ی داستان و به طور کلی خبر را به صورت مضحکانه دیگری تنظیم کرد : " تحقیقات دانشمندان دانشگاه ام آی تی نشان می دهد که انسان برای انسان مضر است " ؤ

اخلاق

در صورت قبول این حکم که سیگار کشیدن سیگاری ها بر افراد دیگر تاثیر منفی مسقیمی دارد و باعث بیماری های مختلف و کاهش طول عمر آن ها خواهد شد ، و پذیرفتن این شکل حکم دهی، به حکم یک قاعده ی معقول ما خواهیم توانست که دست به قضاوت های ارزشی بیشتری نیز بزنیم . بر این اساس می توانیم به قاعده ی دیگری نیز متوسل شویم که در آن اگر یک عامل منفی ( با تعریف خاص از منفی ) در جامعه وجود داشته باشد و یک عامل منفی همه گیر تر نیز وجود داشته باشد ، اولیوت با حل مسئله ی همه گیر تر ( موثر تر ) خواهد بود .

بر مبنای این دو الگو بیایید گوشت خواری و سیگار کشیدن را با هم مقایسه کنیم . فرآیند گوشت خواری نه فقط بر مبنای سلاخی و کشتار موجودات زنده ی ضعیف تر از انسان به دلیل داشتن ابزارهای بهتر است ( اگر خرس هم تواناییه استفاده از تفنگ را داشت تفاوتی با انسان نمی کرد ) که این کشتار نه فقط به شکل صید که به شکل یک سرنوشت از پیش معلوم شده برای آن موجود زنده است .سلاخ خانه های" پرورش مرغ و گاو و گوسفند" ا که در آنها این موجودات نسل به نسل بدون حتی امکان فرار محدود فرآیند صید ( فارغ از نقس عمل ) کشته می شوند و ماشین تولید غذایی ما هستند . این در حالی است که این اقدام به ظاهر " ضروری " برای انسانی است که بدنی طبیعتا غیر گوشتخوار دارد . پس حالا و با مفروضات بالا نمی توان روی هر گوشت یا مرغ فروخته شده استیکری چسباند و عکس یک مرغ له شده را در مقابل یک مرغ آزاد در یک دشت را ترسیم کرد و جمله ی " خودتان قضاوت کنید " را حک کرد ؟ یااینکه گوشت خواری یک سنت دیرینه است و نمی توان این چنین با " ضرورتی " مثل آن برخورد کرد ؟ اگر سیگار کشیدن مقداری از میانگین سنی جامعه کم می کند ، این سلاخی هر روز با قتل موجودات زنده ی ضعیف حاصل می شود که خود مرتبه ی بالایی از تحوش انسانی است . در مورد اره برقی چطور؟ هر اره برقی چند صد درخت " اکسیژن ساز " را به درک واصل می کند ؟ چرا اره برقی از قضاوت ارزشی به کنار مانده ؟ ضرورت؟!ء

در قضاوتهای نهاد خانواده هم سیگار به همان پدیده ی غیر اخلاقی موجود در طرح زندگی "سالم " وابسته است . اگر بنا بر خوردن کله پاچه باشد پدر با همراهی صبحگاهی به این "لذت " می پیوندد اما اگر بنا به سیگار کشیدن باشد حداقل رفتار یک اخم و ناراحتی برای عدول از ارزش هاست . در حالی که اگر بنا را بر این روند بگیریم که ما می توانیم حکم های قضاوتی این چنینی صادر کنیم ، گوشت خواری به عنوان یک نمونه ی عمل در زندگی روز مره ، ریشه دار در یک بربریت تاریخی وحتی در دید سود گرایانه شاید مسبب روان خشن و عصبی است که در نهایت همان سیگار "نا سالم " را طلب می کند . بر مبنای چنین قضاوت های ارزشی زندگی و کارهای "ضروری " ما شامل مقادیر عظیمی از تصاویر مقایسه ای و سوال ارزشی قضاوتی خواهد بود و از این " خود قضاوتی " ها رفتار های توحش آمیز جدید و جدید تری کشف خواهد شد که پدیده ی سیگار کشیدن مقابل این توحش قابل قیاس با تاثیر دود یک سیگار در مقایسه با دود دائمی شهر "سالم " تهران است .

لذت و سرگرمی

در شروع دوران دبیرستان بود که یک حس جدید ، توام با حسرت و شوق ، گریبانم را گرفت. حسی بود در مقابل این اتفاق که من در زندگی خودم "شاد" نیستم و "لذتی" نمی برم و بقیه ی آدم های اطرافم به انواع مختلف مشغول فعالیت های سرگرم کننده هستند. میل به سرگرمی و لذت در من وجود داشت اما این فقط یک حس بالقوه بود و برای ارضاء این حس هیچ عمل خاصی انجام نمی دادم . به جای این کار ها کتاب می خوندم و به مسائل هستی شناسی وبا تضادهای ابتدایی ذهنی د رگیر بودم . طبیعتا این چنین مسائلی برای آدم های "سرگرم " اطراف من به غایت مسخره بود و من هم به عنوان یک قاعده ی ثابت اعتمادی به کار خودم نداشتم و علاوه بر اون به این فکر می کردم که من نه تنها در دنیای آدم های سرگرم جایی ندارم که از این طرف آن قدر هم به جواب سوالی نرسیدم که دلخوشی برایم ی وجود داشته باشد . این حس تمام و کمال یک حس وا ماندگی بود. امیال جنسی و روحی جذاب ، عمل منفعل.

اما حالا که بعضی از این لذایذ متنوع سرگرمی را چشیدم و سن ام هم از سن ابتدایی بحران دور شده به این نتیجه رسیدم که یک زندگی سرگرم کننده برای افراد و موقعیت هایی قابلیت حصول دارد که از رنج و دغدغه و سوال و تضاد به دور باشند و این لزوما یک صفت منفی نیست ، صرفا تفاوتی است در شخصیت افراد و نوع نگرسیتن . همان طور که آگاهی زوری برای انسان سرگرم پدیده ای بی معناست ، برای انسان آگاه ( نه به معنای مثبت که به معنای خنثی) لذت بردن از سرگرمی ها جز به معنای یک ماده ی مخدر ، نا شدنی است . شروع تفکر دومینویی است که موتور تضاد را روشن می کند ، بسته به موقعیت ذهنی فرد ، این درگیری های درونی در حیطه های مختلف شروع شده و مدام پیش می روند . جمله ی به غایت درستی است که " آگاهی همیشه دشمن است " ، دشمنی برای افکار قبلی که شاید به راحتی دود می شوند و به هوا می روند.

نمونه ی بارز هم چنین اتفاقی که فکر می کنم برای افرد زیادی یاد آور تجربه هایی مشابه است ، مسئله دین و خدا و امثالهم بوده . به احوال خودم که درون دوران فکر می کنم چیز هایی که یادم می آید تشویش ها و فکر ها و نفرین های مداوم است . اگر خود ارضایی کنم خدا من رو می بخشه ؟ اگه نباشه چی ؟ اگه نباشه من آزادم هر کاری کنم . اگر نباشه بنیان های اخلاق بی معنا می شه . اگه نباشه دیگه مامانم رو وقتی بمیره نمی بینم . اگر تو قبر زنده موندم چی ؟ و هزاران سوال مشابه . در شرایطی مثل این شرایط فکر به لذت مثل فکر دنبال کردن برنامه ی تلویزیونی مورد علاقه است وقتی که کل خانه در آتش شعله ور شده.

در مقابل این نظر ممکن است فردی مثل خیام به ذهن ما خطور کند که به دلایل و شواهد مختلف هم فیلسوف بوده و هم دانشمند و علاوه بر این ها صاحب نظری که مشخصا دعوت به بی خیالی و کمتر فکر کردن است . اما این نظر ابدا به معنای نفی جملا ت بالا در مورد تضاد تفکر و سرگرمی نیست چرا که این ایده خود حاصل یک آگاهی است ، آگاهی ای که جواب آن "انگار" همان سرگرمی اولیه است ولی به نظر من نیست . راه اول یک راه غریزی است ، یک راه بی اراده ، یک راه نا آگاهانه . اما راه دوم حاصل از مجموعه ی افکار و آگاهی ها حاصل شده پس این فرم در ذات با فرم ابتدایی در تضاد است .

این ها را گفتم که یاد آوری کنم که من توانایی زندگی پر از رابطه جنسی و مستی و خنده و پارک آبی و ماری جوانا را ندارم ، و البته این به منزله ی تجربه نکردن مورد های بالا نیست . بحث بر سر نوعی از زندگی است که "خود " زندگی همین هاست . شاید قبلنها فکر می کردم که این به منزله ی برتری انسان آگاه بر نا آگاه است و شاید قبل ترش فکر می کردم که به منزله برتری انسان لذت برنده از من الکی مشغول ، اما امروز به این نتیجه رسیده ام که این صرفا یک جبر مغزی است و نه یک رابطه برتر - بدتر ی . من توانایی بازگشت از فکر های تضاد بر انگیز ذهنی را ندارم و نخواهم توانست با "لذت" بردن بر این افکار فائق شوم ، مگر آنکه طی زمان تفکر خیامی - زوربایی بر این تضاد ها چیره شود و آگاهانه خود را به دیوانگی بزنم به این عقلی که مارا اداره می کند . و هم چنان آگاهی یک دشمن لعنتی است .